Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

~ Αθανασία ~


Τι κι αν περνούν οι μέρες. 
Οι νύχτες εκείνες που δεν έχουν επιστροφή, είναι που σε πάνε στ' άπειρο.
Σπάνε σαν εύθραστα κρύσταλλα πάνω σε τυφλές ελπίδες
και καθρεφτίζουν είδωλα ενός ξεχασμένου ορίζοντα σιωπής.
Χιλιάδες νυχτοκάματα, αδιάκοπης συλλογής σκέψεων
λουστραρισμένες εικόνες και βλέμματα κενά από ουσία.
Δεν αγοράζω και δεν αγοράζομαι
μάλλον, η όραση σού πλάνεψε το νου.
Το πωλητήριο έγραφε: "πωλείται αθανασία".

© τερέζα

2 σχόλια:

  1. το καλό είναι πως ουδέποτε ενδιαφέρθηκα για την μακροζωία. Βλέπεις, δεν είμαι λάτρης της ποσότητας, αλλά της ποιότητας. Ο χρόνος είναι ένας αντίπαλος συνοδοιπόρος μου :[

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ μαζί σου Γιάννη... τον χρόνο δεν τον πολεμάς, τον αξιοποιείς, όσο σύντομος κι αν είναι, όσο λιγοστός, άρα πολύτιμος... Καλωσόρισες :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή