Νοσταλγώ τις λιγοστές μπαλάντες
που έμειναν μετέωρες στον αχνό ήχο της ημέρας,
εκείνες τις περιώνυμες τραγουδισμένες νότες,
στραγγισμένες από θυμό,
να αγκαλιάζουν στοργικά την ακοή, μιλώντας με τον άνεμο
που αντιλαλούσε το σκοπό τους.
Βασίλεψαν οι δείκτες
διέσχισαν χιλιόμετρα οι αναμνήσεις
για να βρεθούν σε μέρη γνώριμα
που κάποτε ρίξαν τη σκιά τους στην χαρά και τη γαλήνη.
Εκείνο το τραγούδι να μου πεις ξανά
που δεν μιλά για ξεπεσμένους ήρωες
αντέχει στους βοριάδες και σε φθαρμένα πρόσωπα,
γιατί ξέρει πως οι ουρανοί σκοτεινιάζουν
όταν χαθεί η ελπίδα.©Τερέζα
Καί όντας κάτω από βαθειά σκοτεινιασμένο ουρανο ή ψυχή δέν φθάνει στά δάχτυλα τών χεριών.
ΑπάντησηΔιαγραφή