~ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΠΛΑΝΟΔΙΑ ~

Μάτια υγρά, ντυμένα με πανσέληνο και πώς να τα κοιτάξεις..
παίρνουν γαλήνη από τους ήχους της σιωπής.
Νύχτα απάτητη κι αγέρωχη θεά
των μαγεμένων δειλινών αναπνοφόρα
πόσες ζωές εχάρισες, στο άγγιγμα της πορφύρας...

Φεγγάρι ολόγιομο με τις αχνές κορδέλες
βγήκες σεργιάνι ζωηρό, με βλέμμα ξαναμμένο.
Τινάζω τη φωτιά και απ' αυτή κρατώ μια φλόγα
να την εναποθέσω στο βωμό της άσπιλης ελπίδας
που γίνεται θυσία από πλανόδιους γητευτές.

Ρίξε φεγγάρι το άγγιγμά σου το μισότρελο
δώσε τους λίγη απ' την κλεμμένη σου θωριά
αυτή η νύχτα να μη μείνει μοναχή
να μη βρει η κραυγή αντίλαλο
να θωπεύει το σκοτάδι και να αντανακλά το φως
όπως το βλέμμα αναζητά φιλήδονα τα χείλη.

Κι αν σε ρωτήσουν κάποτε μην τα' χες και χαμένα
πες τους, πως τα χαμένα ρίχνουν άγκυρα στο έρεβος της λογικής.

 ©Τερέζα