Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

~ Εκεί που Ζει η Αθωότητα ~


Εκεί, στην πιο σκοτεινή γωνιά καθόταν κουλουριασμένο κι άλαλο. Μέσα στη λήθη της νυχτιάς έπλεκε τ’ αστέρια με τ’ απαλά ακροδάχτυλά του, κοιτώντας μ’ ένα βλέμμα απλανές, μα γιομάτο λάμψη και συμπόνοια.
Τριγύρω του παιχνίδια και παλιά συναξάρια, κούκλες πορσελάνινες με δαντέλες κιτρινισμένες απ’ τη φθορά του χρόνου… ένα δερμάτινο σεντούκι πλημμυρισμένο μυρουδιές κι αναμνήσεις…
Κι όλο έπλεκε, κι όλο κοιτούσε και τ’ αστέρια άρχισαν να σχηματίζουν μια φωτεινή αλυσίδα, που έπαιρνε τα δάκρυα μακριά…

Πλησίασα το κοριτσάκι και χάιδεψα απαλά τις μεταξένιες μπούκλες του.
Ποια μοίρα σε επλάνεψε, από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις; Θυμώνω γιατί μέσα στα μάτια σου βλέπω τα δικά μου, παίρνεις ζωή απ’ τη ζωή μου αυθαίρετα και με περίσσια αυθάδεια…Πόσο θα ήθελα να μάγευα το χρόνο, να σκορπούσα σε χίλια κομμάτια και να γεννιόμουν ξανά απ’ την αρχή…

Πόσο θα ήθελα να ζω στο δικό σου κόσμο, ανέγγιχτο απ’ το σκοτάδι και τις άλαλες κραυγές...Είσαι εδώ κι είσαι παντού…Σ’ ευχαριστώ, που υπάρχεις για να μου θυμίζεις, ότι η αθωότητα δεν θα πεθάνει όσο θα ζεις Εσύ μες την ψυχή μου… 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου