~ ΙΕΡΟΣΥΝΗ ~

Βαδίζουμε στην τραγικότητά μας
γελωτοποιοί και κόλακες
μασκαράδες και κιχώτες.
Όταν σφυριλατείται η ζωή με ληγμένες υποσχέσεις
ανοίγουν σύνορα στο άπειρο, προσμένοντας έναν Μιθριδάτη
να ραντίσει με ήλιο τη σκέψη.

Δεν τρέφουμε αυταπάτες
ο χρόνος μίσεψε τον πηγαιμό
σαν μία ξύλινη σανίδα νοτισμένη
από την αρμύρα της θάλασσας
που βολοδέρνει σε κάποιο ακρογυάλι.
Βουτάμε σ’ έναν χείμμαρο από λάθη
στοιχειωμένα από νύχτες παραισθήσεων
και αγνοούμε την ύπαρξη μιας μέρας γεμάτη από ήλιο.

Είμαστε τόσο ασήμαντοι μέσα στην ύπαρξή μας
και συνάμα τόσο σημαντικοί, όπως η φλόγα που καίει στο καντήλι.
Κι όπως κρατάς το χέρι ενός παιδιού και ανταμώνεις το σαστισμένο βλέμμα του
έτσι κατοικείς στα όνειρά του
τα γεμάτα από χρώματα και φρεσκοκομμένα άνθη.
Μακάριοι εκείνοι που δέθηκαν με τις ρίζες των προγόνων τους
ευλογημένοι όσοι διδάχτηκαν τον πύρινο λόγο τους.
Γιατί μόνον από χώματα ιερά αναδύεται ο καρπός μιας καινούργιας μέρας.