Απόψε, που το βρόχινο νερό ξεπλένει όλα τα κρίματα, που η θέρμη της φωτιάς από τα ξύλα λιώνει το παγωμένο φευγιό, αναθεώρησε...Σπάσε τα δεσμά που κρατούν φυλακισμένη την ανάσα αυτού του ύστερου στεναγμού και κράτα αιώνια τη στιγμή μέσα σε μια φούχτα μάλαμα κι ατσάλι...
Από τις τρικυμίες και τα μαγεμένα μονοπάτια, από τη μανιασμένη πάλη με τη μοίρα, χαρά δεν θα'βρεις...
Κείνο όμως, που θα βρεις είναι πάνω απ' την ανάγκη σου για το ανήμερο φευγιό...
Είναι τ' άσαρκα πάθη, ειν' η λαχτάρα καταπάτησης κάθε νόμου ασυμβίβαστου με τις ανάγκες της ψυχής...
Που σου κραδαίνει από ψηλά ξίφος πορφυρό, που σε χορταίνει λυτρωμό κι αγάπη...
Είναι η Ελευθερία να θες και να μπορείς, να φαίνεσαι και να'σαι, να λογίζεσαι και να πράττεις...Ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι, όπως μόνο οι μοίρες ξέρουν και υφαίνουν τ' άγραφα κι ανείπωτα του νου και της καρδιάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου