~ Ο ΔΡΟΜΟΣ ~

Φιλήσυχοι διαβάτες σε πορείες με ελπίδα ποτισμένες,
φόβος, απορία, προσμονή...
Λοξοδρομούν σε μπερδεμένα μονοπάτια,
της αιώνιας πίστης και του άτολμου δέους.

Περνούν και χάνονται
λυγίζουν υπό το βάρος της αδυσώπητης αλήθειας.
Φύλλα φθινοπωρινά στη λήθη μιας αναίτιας νάρκης
ναρκώνουν το μυαλό, το σαπίζουν,
σκεπάζουν με χρυσάφι τη συνείδηση.

Η ελαφρότητα της σκέψης
το ακαταλόγιστο της πράξης,
λυγίζουν τους πιο αδύναμους.
Ο φόβος δεν γεννήθηκε μονάχος
κι ας ημέρωσε τις τύψεις.

Θεριεύει η ψυχή σαν μένει μόνη
επαίνους δεν ζητά, τον οίκτο αποστρέφεται,
για οδηγό της έχει πάντα το φως. 

 ©Τερέζα