~ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ~

Κάθε φορά που ανοίγω τα φτερά για να πετάξω, πάνω από ωκεανούς, πελάγη
βλέπω δάκρυα ριγμένα στων ματιών σου το σκοτάδι.
Και πιο πέρα μια ασπρόμαυρη εικόνα του ονείρου οπτασία,
σπάει γίνεται κομμάτια, πάνω σε χορταριασμένα βράχια, μα ποιος δίνει σημασία..
Καταμεσής στο πέλαγος ένα κομμάτι ξύλο από κατάρτι, πλέει μονάχο του σαν άδειο σώμα,
όπου θεριά και δράκοι δεν το κυρίεψαν ακόμα...
Πώς να μείνει άφθαρτη η ψυχή, τι λόγους έχει η καρδιά για να χτυπά,
δυο χείλη σφραγισμένα σε φεγγαρένιο φως άπλετα, πλημμυρισμένα μες το βάθος των ματιών σου
να γυρίζει η γη κι εγώ να μένω εκεί, στην αέναη αναζήτηση των μαγεμένων στεναγμών σου...

Πόσες ζωές, πόσοι αιώνες να προσμένεις το λυτρωμό μιας αμαρτίας,
μια τόση δα αναπνοή δίνει το νόημα να ζεις κι ας μείναν άδεια της αγάπης τα βιβλία.
Θάλασσα τ' ονείρου, κύματα που παίζουν χωρίς να λογαριάζουν
την ώρα της επιστροφής, φόβοι, τύψεις κι ενοχές μες την αλμύρα τους καταλαγιάζουν.
Μια μόνο λέξη μαγική, γλυκά ποτισμένη, με ροδοπέταλα στεφάνια πλέκει
και σε απάτητα μονοπάτια της ψυχής, εκεί τη δύναμη κατέχει.
Είν' η αγάπη που ποτέ στην όψη δεν λυγίζει, δεν πέφτει χαμηλά μήτε καρδιά θε να προδώσει,
μόνο στις πύλες τ' ουρανού, σε κόσμους άδειους και δειλούς, θαρθεί για να τους σώσει.