Πώς ν' αγγίξεις τη χαρά, ουράνιο δώρο σταλμένο στο βυθό της μοναξιάς σου,
πώς να ικετεύσεις ψίχουλα παρηγοριάς, λέξεις κρεμασμένες σε χείλη σφαγισμένα.
Κείνο το μουντό φθινοπωρινό απόγευμα ζωήρεψες για λίγη ξαστεριά,
ρόδα αμάραντα στη φλόγα των ματιών σου.
Δεν είναι ο χρόνος φθοράς στοιχείο, μήτε οι ώρες που περνούν τα λογικά τους χάνουν,
είναι το διάβα σου που άτολμο κύκλους σχηματίζει,
αιώνια προϊστορία, θνητή αδυναμία επιμένεις συνεχώς στις άσκοπες επαναλήψεις σου.
Σαν έρθεις κάποτε στη χώρα των συλλογισμών, κλέψε λίγες στιγμές από το δανεικό σου χρόνο,
εδώ είναι η λύτρωση, εδώ και η χαρά, αν τις θνητές σου σκέψεις μπορέσεις να δαμάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου