Στα μεταξένια της ακρογυάλια έπαιζαν δυο παιδιά, με χαρωπή διάθεση, ανέμελα, σαν εικόνα σκαλισμένη σ' έναν βράχο που δεν ξεθωριάζει απ' τη μανία του χρόνου.
Κι όσο τα κύματα σε ταξιδεύουν σε μέρη αταξίδευτα, τόσο ποθείς να την κλειδώσεις μέσα σ' ένα τόσο δα μικρό κοχύλι...για να την μεταφέρεις μαζί σου, όπου πας, εκεί που τα σύνορα του νου εναρμονίζονται μ' αυτά της καρδιάς και λιώνουν, όπως ο σίδηρος και γίνεται χρυσάφι.
Μυριάδες ηλιοβασιλέματα σκορπούν και γίνονται έναστρη σκόνη πάνω στα σμιλεμένα της νερά...
Μην είναι τάχα η τόση ομορφιά που σε αγγίζει, σαν κόρη λυγερή που αψήφησε τον κίνδυνο...ή μήπως, η αέναη αναζήτηση αρχής και τέλους, σ' έναν ωκεανό από συντρίμμια της ζωής των ανθρώπων;
Αχ, θάλασσα αφέντρα των ψυχών...σ' έχω δίπλα μου και πώς να σε περάσω; Σε κλείνω μέσα μου, γιατί δεν θέλω να σε χάσω.
Κι όσο τα κύματα σε ταξιδεύουν σε μέρη αταξίδευτα, τόσο ποθείς να την κλειδώσεις μέσα σ' ένα τόσο δα μικρό κοχύλι...για να την μεταφέρεις μαζί σου, όπου πας, εκεί που τα σύνορα του νου εναρμονίζονται μ' αυτά της καρδιάς και λιώνουν, όπως ο σίδηρος και γίνεται χρυσάφι.
Μυριάδες ηλιοβασιλέματα σκορπούν και γίνονται έναστρη σκόνη πάνω στα σμιλεμένα της νερά...
Μην είναι τάχα η τόση ομορφιά που σε αγγίζει, σαν κόρη λυγερή που αψήφησε τον κίνδυνο...ή μήπως, η αέναη αναζήτηση αρχής και τέλους, σ' έναν ωκεανό από συντρίμμια της ζωής των ανθρώπων;
Αχ, θάλασσα αφέντρα των ψυχών...σ' έχω δίπλα μου και πώς να σε περάσω; Σε κλείνω μέσα μου, γιατί δεν θέλω να σε χάσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου