Σήκω και χόρεψε, μου είχες πει, στο μεσοδείλι του ονείρου, όταν οι πύλες της θεοπλασίας είναι ανοιχτές για να μπορούν οι ψυχές, αιώνιες ερωμένες της άφθαρτης αγάπης, να ξαποστάσουν μία στάλα.
Διαβάτες μιας ατέρμονης ζωής, μυθοπλάστες μιας αλήθειας που σκεπάζει με τα πέπλα της ό,τι ξεγυμνώνει και πληγώνει στα δύσβατα μονοπάτια του μυαλού…
Κάθε στροβίλισμα και μια αναλαμπή φωτός, κάθε πέταγμα ψηλά απόσταγμα του έρωτα του χιλιοταξιδεμένου στα μυστικά περάσματα μιας γκρίζας αυταπάτης…
Χόρεψε, μου έλεγες, δίχως τα μάτια να ανοίξεις… Η αναγεννημένη σου καρδιά θα σε οδηγήσει για να δεις τα θαύματα του κόσμου… αυτά που εσύ κάποτε σπατάλησες, τσακίζοντάς τα και τώρα υψώνονται ξανά εμπρός σου, έτοιμα να σου μάθουν τη ζωή απ’ την αρχή….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου