Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

~ Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ~


Κει στην παλιά αγαπημένη μου θεσούλα
στάθηκα λίγο για να δω – τη σκέψη μου να ορίσω,
ζώστηκα μνήμες ζωηρές στη λυγερή βαρκούλα
κι έχτισα φάρους ανοιχτούς πριν σ΄αποχαιρετίσω.

Γλύκαναν λίγο τα πανιά από τα δάκρυά μου
κι έριξα δίχτυα απ’ τη φθορά που είχε η καρδιά μου,
πέταξα λίγο πιο ψηλά ν’ αγγίξω την πνοή σου
όπως ο ήλιος που μεθά σαν βλέπει τη μορφή σου.

Χαρά σ’ εκείνον που μπορεί με μια οκκά μελάνι
να γράφει τα παθήματα που δεν θα βρουν λιμάνι,
σαν μανιασμένες θάλασσες που σε περικυκλώνουν
νοιώθεις δαρμένος και γυμνός στις τύψεις που σε ζώνουν.

Κρατώ την ύστατη στιγμή αυτή που πάντα μένει
από τα σάπια και φθαρτά και υποσχέσεις φέρνει,
εκεί που πάω μην ερθείς μην με αναζητήσεις
γιατί αλλάζω ρότα και σκορπώ τις γκρίζες αναμνήσεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου