Πάρε μια φούχτα θάλασσα και μέσα από το βλέμμα σου, ταξίδεψέ τη. Ποτέ μη φοβηθείς να λιώσεις στην αλμύρα της. Να αφεθείς στη μαβιά χροιά της, στις σιγοψιθυρισμένες νότες της, που αναδύονται από τα έγκατά της.
Είναι η νύχτα που τα μάτια ξεγελά και σαν αλαφροίσκιωτη φιγούρα ρίχνει τα σκοτεινά της πέπλα, μεταμορφώνοντας τα ήμερα σ' αγριεμένα.
Είναι η νύχτα που σαν με τη θάλασσα ενωθεί, γυρεύει τις μοναχικές ψυχές, που προσπαθούν το χρόνο να γελάσουν, τα μύρια πάθη να δαμάσουν.
Μες το πυκνό σκοτάδι της πλέκεις τα όνειρά σου...Εκείνα που τα ξέχασες, κλεισμένα σε μια σκέψη περασμένη. Εκείνα που σε οδηγούσαν στο δρόμο που εσύ εχάραξες.
Πάρε μια φούχτα θάλασσα και δώσε της σώμα και ψυχή...Μέσα από τα υγρά της μονοπάτια, περπάτησέ τη.
Κι άσε για τους κοινούς θνητούς το φόβο της αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου