Και να που πλησιάζουμε την εποχή εκείνη με τα χρώματα τα πιο φωτεινά
σαν ανεμόσκαλα που κρέμεται από τα σύννεφα, σαν λιθόστρωτο σοκάκι που άνοιξαν στο βυθό οι ταραγμένες σκέψεις, για να πλαγιάσουν ευθύς μετά και να ξεκουραστούν.
Κάθε τέτοια εποχή χορός μεγάλος στήνεται, απ’ Ανατολή σε Δύση κι από Νότο σε Βορρά, γιομάτος από έρωτα που στάζει γλυκές δροσοσταλίδες μιας αέρινης νιότης κι ενός ξεπεσμένου εγωϊσμού.
Πρέπει ν’ αφήσεις πίσω τις θολές εικόνες από το έρεβος της νυχτιάς και να προστάξεις το δείλι να σε τυλίξει με τη διαπεραστική αύρα του.
Τούτη την εποχή οι σκέψεις δεν έχουν χώρο σ’ αυτό το γαϊτανάκι, μήτε οι έγνοιες, που αποκαμωμένες γέρνουν στα βράχια να ξαποστάσουν.
Δεν υπάρχει μέρα ή νύχτα, πρωϊνό ή απομεσήμερο…Μόνο τα μάτια που σε κοιτούν με βλέμμα διαπεραστικό και μέσα τους βλέπεις την εντολή «Να ζήσεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου