~ Οι Ώρες... ~

Σαν την αστροφεγγιά έρχονται οι σκέψεις
που σε παίρνουν μακριά μου
και τότε, αναρωτιέται κανείς...για ποιο δρόμο
για ποιο πεπρωμένο, πλάστηκε και πού πηγαίνει;

Ώρες ατέλειωτες σ' ένα φέγγος από ατέρμονα βράδια
κι η σιωπή να θέλει να λυθεί, σαν μάγισσα μ΄αδύναμα μάγια...
Μόνο, οι Ώρες...αυτές μοναχά καταλαβαίνουν πόσο μάταια,
πόσο πλημμυρισμένα από λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ...
Συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν κι ένα άγγιγμα που πάγωσε
στους νόμους του απαγορευμένου...

Και τι έμεινε απ' όλα τούτα; Ίσως, η ευγένεια της καρδιάς...
Η καθάρια ικανότητά της ν' αγαπά χωρίς όρια
και πάνω από προκαταλείψεις...
Η λύτρωση έρχεται όταν η αγάπη παίρνει την πιο αγνή μορφή της.
Όταν καταρρίπτεται κι η τελευταία αντίσταση προσμονής της...
Όταν αγαπά με την απλότητα και το εύρος της δύναμής της..
Τότε, οι Ώρες γίνονται ένα με το Σύμπαν...και γνέφουν στωϊκά
σ' εκείνον που αδημονεί...Ξέροντας, ότι δεν θα είναι μόνος ποτέ πια...